اختصاصی/ شماره ۷ پرسپولیس در حالی تعداد بازی‌هایش با پیراهن سرخ را به عدد ۱۰۰ رساند که تعداد این بازی‌ها می‌توانست به مراتب بیشتر باشد.

به گزارش سایت رسمی فوتبال برتر، صدمین بازی سروش رفیعی با پیراهن اسطوره‌ای باشگاه پرسپولیس طعم تلخی برای این هافبک تکنیکی و باهوش داشت چرا که پرسپولیس با تمام ستاره‌هایش باز هم در اراک برابر آلومینیوم طعم برد را نچشید. با این حال سروش اکنون با ۱۰۰ بازی برای تیم محبوبش در رده نود و یکم بیشترین بازی در تاریخ این باشگاه حضور دارد و شاید از آن مهم‌تر اینکه او آخرین نفری است که وارد باشگاه صد تایی‌های پرسپولیس شده است.

جدایی های خواسته وناخواسته

سروش رفیعی از زمانی که در فولاد بود مورد توجه پرسپولیس قرارداشت اما او ابتدا به خاطر پرونده کارت‌های پایان خدمت بازیکنان فولادخوزستان مجبور شد یک فصل و نیم را در تراکتور بازی کند. بااین حال در نیم فصل لیگ شانزدهم او که بازیکن محبوب برانکوایوانکوویچ بود، باارزش‌ترین پیراهن این باشگاه را به تن کرد. وقتی سروش پیراهن شماره ۷ را که پرسپولیسی‌ها قصد بایگانی‌اش را داشتند با اجازه علی پروین پوشید، پرسپولیسی‌ها تصور کردند سرانجام پس از سا‌ل‌ها وارث ارزشمندترین پیراهن این باشگاه پیدا شده است. سروش همانی بود که هواداران پرسپولیس می‌خواستند؛ یک پرسپولیسی متعصب با تکنیک و قدرت بازیسازی که درست همان مشخصه‌هایی را داشت که آنها برای سپردن شماره ۷ دنبالش بودند. تا قبل از سروش این پیراهن اما سرنوشت عجیبی را سپری کرده بود.

جالب است که این پیراهن بعد از علی پروین که نزدیک به ۲۰ سال به تن کرده بود، تقریبا برای هیچ بازیکنی غیر از سروش به قول معروف «آمد» نداشت. شاید حمید استیلی خوب این موضوع را می‌دانست چرا که وقتی در سال ۷۷ به پرسپولیس برگشت، پروین با دستان خودش پیراهن شماره ۷ را به او داد و استیلی هم پوشید اما کمی بعد او یک ابتکار به خرج داد تا از خودش را از زیربار سنگینی و حواشی این شماره خلاص کند. او پیراهن شماره ۲۵ را با یک به علاوه ریز بین آن پوشید؛ آن‌هم در حالی که علی پروین رسما گفته بود شماره ۷ را متعلق به استیلی می‌داند. حتی در برخی از مقاطع مدیرانی که در راس کار بودند برای از بین بردن جایگاه اسطوره پروین روی سکوها و جامعه این شماره را برتن بازیکنان گمنامی چون عبدالله ریاحی کردند یا برخی مثل بادامکی که فکر می کردند در تیم جا افتاده اند به سمت آن رفتند اما بادامکی با این شماره ناکام بود، همانطور که میثم سلیمانی هیچوقت این شانس را پیدا نکرد که این پیراهن را بپوشد. محمد پروین پسر سلطان هم همانقدر با ۷ ناکام بود که حمید علی عسگر و جالب است که حامد کاویانپور یکی از ستاره های پرسپولیس در دهه هشتاد نیز بعد از تلاشی کوتاه مدت عطای پوشیدن این پیراهن را به لقایش بخشید.

اما ماجرا برای سروش کاملا متفاوت است. او تنها بازیکنی بود که هواداران پرسپولیس قبل از اینکه خود پروین رسما رخصت دهد این پیراهن را برایش دوخته بودند و شاید به همین خاطر است که رفیعی با پیراهن شماره ۷ پرسپولیس نه تنها بدبیاری نداشت بلکه توانسته چند عنوان قهرمانی را کسب کرده و یکی از محبوب ترین ستاره های این تیم باشد.

تعصب یا استعداد؟

سروش رفیعی بیشتر به ستاره‌های ادوار گذشته شبیه است. او انگار مردی از دوران اوج سرخ ها در دهه‌های پنجاه و شصت است؛ یک بازیکن متعصب که عکس‌های دوران کودکی‌اش سند و مدرک علاقه‌ جدی اش به پرسپولیس را نشان می‌دهد. او البته بازیکن پلی میکر است که به نظر چند سالی است کارخانه بازیکن سازی فوتبال ایران خط تولیدش را متوقف کرده و به جای آن به تولید انبوده وینگر و هافبک دفاعی دست زده است.

سروش که روابط عمومی خوب و چهره‌ مثبتش نیز محبوبیتش را دوچندان کرده است حالا که یک بازیکن باتجربه است تاحدودی نقش محوری و مدیریتی را چه در زمان بازی و چه در رختکن در کنار چند باتجربه دیگر به عهده دارد.

در آخرین بازی پرسپولیس در جام حذفی که این تیم مغلوب آلومینیوم اراک شد سروش یک نیمه بازی کرد و شاید نبود او در نیمه دوم یکی از دلایل شکست این تیم شد. البته سروش در دقیقه ۱۷ یک کارت زرد گرفته بود و شاید اوسمار ویرا قصد داشت تا او را برای بازی با سپاهان حفظ کند اما با این حال سروش که جای خودش را بین نیمه به وحید امیری داده بود، در طول ۴۵ دقیقه دوم و دو وقت اضافی بازی نقش یکی از کمک‌های اوسمار ویرا را بازی کرد. کاری که پیش از این هم در پرسپولیس بازیکنان بزرگی مانند کریم باقری و یکی دو ستاره مطرح دیگر هم انجام داده بودند و به نظر می‌رسد رفیعی نیز در همان مسیر گام برمی‌ دارد. شاید اینها نشانه‌ای براستعداد مربیگری این بازیکن باشد و ظرف سال‌های آینده او را مانند سیدجلال به نیمکت سرخ برساند.

سروش رفیعی در حالی به عدد صد در پرسپولیس رسید که می‌توانست بازیهای به مراتب بیشتری را با پیراهن این تیم انجام داده و اکنون یکی از کاپیتان‌های اصلی باشد. اما او در پایان لیگ شانزدهم و بعد از قهرمانی با پرسپولیس همانطور که خودش گفته بود به خاطر مسایل مالی پرسپولیس را به مقصد الخور در قطر ترک کرد. اتفاقی که هرچند شاید او را در یک فصل از نظر مالی تامین کرد اما تا حدودی از فرم ایده‌آل، پرسپولیس و تیم ملی دور شد.

در بازگشت به ایران اما پرسپولیس از نقل و انتقالات محروم بود و او ۵ بازی را در نیم فصل اول برای فولاد بازی کرد و در نیم فصل دوم لیگ هجدهم باردیگر پیراهن سرخ را پوشید. گابریل کالدرون سرمربی آرژانتینی که جایگزین برانکو شده بود اما در ابتدای لیگ نوزدهم این بازیکن را نخواست تا او راهی شهرخودرو شود.  بعد از شهرخودرو او سه فصل را با سپاهان بود و در نهایت بعد از آنکه روند قهرمانی های پرسپولیس در لیگ برتر توسط استقلال فرهادی مجیدی قطع شد بانظر یحیی به بازگشت وهمراه این تیم فصل گذشته قهرمان لیگ و جام حذفی شد.

سروش رفیعی از زمانی که در نیم فصل لیگ شانزدهم به پرسپولیس پیوست، ۵ فصل را در تیم‌های دیگر توپ زد که بخشی از این دوری ناخواسته بوده است. شاید اگر او پرسپولیس را به مقصد قطر ترک نمی کرد و در تمام این سا‌ل‌ها در پرسپولیس بود، حالا حدود ۱۰۰ بازی بیشتر با پیراهن این تیم انجام داده بود. با این وجود سرنوشت طوری رقم خورده که این ستاره تکنیکی و باهوش تا الان ۱۰۰ بازی با لباس پرسپولیس انجام بدهد و در رتبه ۹۱ در کنار غلامرضا رضایی و پایین تر از مهدی مهدوی کیا با ۱۰۱ بازی قرار بگیرد.