به گزارش سایت رسمی فوتبال برتر ; در جهان فوتبال، جداییهای بزرگ معمولاً با هیاهو رقم میخورند. اما پایان کار ترشتگن در بارسلونا دارد شبیه خاموش شدن شمعی بیصدا پیش میرود؛ بیدرگیری، بیبیانیه، اما عمیقاً قابل پیشبینی.
مارک-آندره ترشتگن، مردی که بیش از یک دهه از دروازه بارسلونا محافظت کرد، حالا دیگر نه آن شمایل خستگیناپذیر گذشته است و نه آن تکیهگاه بیبدیل. قرارداد سنگین، مصدومیتهای دورهای و ظهور گزینههای تازهنفس، همگی او را به حاشیه راندهاند؛ حاشیهای که شاید برای یک بازیکن عادی قابلتحمل باشد، اما نه برای کاپیتانی که سالها در صف اول ایستاده است.
با ورود خوان گارسیا، دروازهبان ۲۳ ساله اسپانیول، بارسا عملاً تصمیمش را گرفته است: پروژهای جوانگرایانه در درون دروازه، بدون تکیه بر سایههای گذشته. تمدید کوتاهمدت شزنی، دروازهبان باتجربه لهستانی، نیز نشان میدهد که حتی نیمکت ذخیرهها هم شاید دیگر جایی برای ترشتگن نداشته باشد.
اما جدایی از ترشتگن آنقدرها هم ساده نیست. او هنوز دو سال از قراردادش باقی مانده، و دستمزد سالیانهاش برای بسیاری از باشگاهها کمرشکن است. پیشنهاد قرضی موناکو رد شده و دستمزد بالا باعث شده سایر تیمها مثل یوونتوس، بایر لورکوزن یا چلسی فقط نظارهگر باشند.
سؤال اما فراتر از بُعد مالیست. آیا تر اشتگن، با این وضعیت، همچنان به حضور در کاتالونیا رضایت خواهد داد؟ وقتی بدانی جایگاهت را از دست دادهای، آیا میمانی؟ آیا جام جهانی ۲۰۲۶، وسوسهای کافی برای رفتن نیست؟
در نهایت، خروج ترشتگن شاید نه شبیه خداحافظی اسطورهای باشد و نه تراژدی دراماتیک. شاید صرفاً یک پایان آرام باشد؛ شبیه پردهای که آهسته پایین میآید. یک قهرمان که جایگاهش را بیصدا از دست داد، نه بهدلیل ضعف، که بهخاطر گذر زمان.