به گزارش سایت رسمی فوتبال برتر ؛ نگاهی از زبان انگین فیرات به رقبای ایران، فضای هواداری در آمریکای شمالی و مسیر رسیدن به رتبه دوم قرعهکشی جام جهانی ۲۰۲۶، ایران را در گروه G در کنار بلژیک، مصر و نیوزیلند قرار داد. در حالی که بسیاری از هواداران بلافاصله تمرکز خود را روی نامهای بزرگ گذاشتند، انگین فیرات، سرمربی بینالمللی با تجربه، از زاویهای آرامتر و حرفهایتر به این گروه نگاه میکند. او در این گفتوگوی اختصاصی، درباره ماهیت واقعی رقبای ایران، اهمیت محل برگزاری مسابقات در سیاتل و ونکوور، و دلیل باور واقعیاش به موفقیت ایران در این گروه صحبت میکند.
اولین واکنش شما پس از دیدن این گروه چه بود؟
اولین واکنش شما پس از دیدن این گروه چه بود؟
انگین فیرات: اولین احساس من این بود که با یک گروه جدی اما عادلانه روبهرو هستیم. کیفیت فنی وجود دارد، قدرت بدنی هست، سرعت بالاست؛ همه چیزهایی که از یک گروه جام جهانی انتظار میرود دیده میشود. اما در عین حال، من این گروه را یک کابوس تاکتیکی برای ایران ندیدم. برعکس، احساس کردم این گروه با هویت فوتبالی ایران یعنی نظم، ساختار، صبر و مسئولیتپذیری جمعی همخوانی زیادی دارد.
بسیاری به نبودن تیمی از آمریکای جنوبی در این گروه اشاره کردهاند. آیا این مسئله واقعاً مهم است؟
انگین فیرات: بله، و نه از نظر احساسی، بلکه از نظر فنی و تاکتیکی. تیمهای آمریکای جنوبی با ریتم خاصی بازی میکنند: سرعت بسیار بالا، درگیریهای مداوم یکبهیک و نوسانات احساسی در طول بازی. این سبک برای بسیاری از تیمهای آسیایی دشوار است.
در این گروه، ایران با یک تیم اروپایی، یک تیم آفریقایی و یک تیم اقیانوسیهای روبهروست. اینها فرهنگهای فوتبالی هستند که از نظر تاکتیکی خواناتر و ساختارمندتر هستند. برای تیمی که بر پایه سازماندهی و فشردگی بازی میکند، این شرایط قطعاً راحتتر و مناسبتر است.
دو بازی ایران در سیاتل و ونکوور برگزار میشود. این موضوع چه تأثیری میتواند داشته باشد؟
انگین فیرات: خیلی بیشتر از چیزی که مردم تصور میکنند. ونکوور و سیاتل شهرهایی هستند که حضور پررنگ ایرانیان در آنها دیده میشود. این یعنی ایران در فضایی کاملاً بیطرف و سرد بازی نخواهد کرد. من انتظار یک حمایت گرم، احساسی و تقریباً شبیه بازی خانگی را دارم.
در این سطح، حمایت تماشاگران فقط تزئین نیست؛ روی باور بازیکنان، درگیریها، تمرکز و تصمیمگیری زیر فشار تأثیر مستقیم میگذارد. بازیکنان حس میکنند استادیوم با آنها نفس میکشد و همین انرژی، اغلب لحظات کوچک را میسازد و همین لحظات کوچک سرنوشت تورنمنتهای بزرگ را تعیین میکنند.
بیایید رقبای ایران را جداگانه بررسی کنیم. بلژیک قویترین نام این گروه است. نگاه شما به این تیم چیست؟
انگین فیرات: بلژیک یک تیم اروپایی سطح بالاست با هوش فوتبالی بسیار بالا. بازیسازی آنها ساختارمند است، خط میانیشان بازیکنانی دارد که با یک پاس میتوانند جریان بازی را تغییر دهند و تجربه زیادی در تورنمنتهای بزرگ دارند. اما فوتبال همیشه درباره تعادل است. بلژیک بازیکنان زیادی را به فاز حمله اضافه میکند و هنگام از دست دادن توپ، فضاهای انتقالی پشت وینگرها و بین خطوط دفاعی ایجاد میشود. اگر ایران فشرده بماند، از نظر احساسی آرام باشد و لحظه مناسب برای حمله را انتخاب کند، بلژیک تیمی است که میتوان آن را در بخشهای طولانی از مسابقه تحت کنترل نگه داشت.
مصر بهعنوان رقیب اصلی ایران برای جایگاه دوم شناخته میشود. این تیم را چگونه میبینید؟
انگین فیرات: مصر بر پایه دینامیک، شتاب فردی و سرعت انتقال ساخته شده است. آنها زمانی خطرناکتر میشوند که بازی باز و پرسرعت شود، بهویژه از کنارهها و در ضدحملات. بدون تردید، حضور محمد صلاح به آنها بُعدی ویژه میدهد؛ بازیکنی که میتواند با یک حرکت، سرنوشت بازی را عوض کند.
در عین حال، مصر گاهی هنگام حمله با تعداد زیاد بازیکن، فاصلههای بزرگی بین خطوط خود ایجاد میکند. ایران بهطور سنتی در نظم پُستی و کنترل احساسی بسیار قوی است و این در چنین مسابقاتی اهمیت حیاتی دارد. بازی ایران و مصر با نامها تعیین نمیشود، بلکه با تمرکز، تعادل و صبر مشخص خواهد شد.
و درباره نیوزیلند، که بعضی هواداران آن را دستکم میگیرند؟
انگین فیرات: دستکم گرفتن نیوزیلند یک اشتباه است. آنها یک تیم بسیار جدی در تورنمنتها هستند؛ از نظر بدنی قوی، از نظر دفاعی فشرده و در ضربات ایستگاهی بسیار خطرناک. شاید فوتبال زیبا بازی نکنند، اما فوتبال مؤثر ارائه میدهند.
برای ایران، کلید موفقیت در این بازی صبر و کنترل توپهای دوم خواهد بود. اگر ایران بخواهد با ارسالهای زودهنگام زیاد بازی را تحمیل کند، نیوزیلند در شرایط راحتتری قرار میگیرد. اما اگر ایران هوشمندانه توپ را حفظ کند، آنها را به کنارهها بکشد و منتظر لحظه مناسب بماند، برتری فنی خود را نشان خواهد داد.
مهمترین بازیکنان فردی که برای ایران چالشبرانگیز خواهند بود چه کسانی هستند؟
انگین فیرات: هر تیم یک نقطه مرجع اصلی دارد:
• بلژیک هافبکی دارد که ریتم کل تیم را کنترل میکند،
• مصر وینگری دارد که میتواند در یک ثانیه بازی را شتاب ببخشد،
• نیوزیلند مهاجمی دارد که ضربات ایستگاهی را به سلاح واقعی تبدیل میکند.
اما فوتبال همچنان یک بازی تیمی است. ستارهها زمانی بیشترین تأثیر را میگذارند که ساختار تیمی از هم بپاشد. اگر ایران انضباط جمعی خود را حفظ کند، کیفیت فردی حریفان بسیار راحتتر قابل کنترل خواهد بود.
از نظر امتیازی، واقعاً به صعود ایران به عنوان تیم دوم ایمان دارید؟
انگین فیرات: بله، و این را با واقعبینی حرفهای میگویم، نه برای تیترهای هیجانی. اگر ایران آنچه از نظر منطقی ممکن است را بهدست بیاورد — سه امتیاز مقابل نیوزیلند، یک نتیجه خوب برابر مصر، و یک نمایش رقابتی مقابل بلژیک — آنگاه رتبه دوم دیگر یک رؤیا نیست، بلکه یک محاسبه است.
آنچه به من اعتمادبهنفس میدهد فقط رقبا نیستند، بلکه پروفایل خود ایران است: تیمی که بهندرت فرو میریزد، معمولاً در بازی میماند و میداند چگونه در لحظات سخت مقاومت کند.
و پیام پایانی شما برای هواداران ایرانی؟
پیام من این است؛ ایران وارد این گروه فقط با امید نمیشود؛ ایران با شایستگی، هوشمندی و باور وارد میشود. اگر هواداران متحد بمانند، اگر بازیکنان به ساختار خود اعتماد کنند و اگر احساسات بهدرستی مدیریت شوند، این جام جهانی میتواند به یک فصل بسیار مثبت در تاریخ فوتبال ایران تبدیل شود.