چیزی در این پیراهن هست که با علاقه من جور درنمی‌آید، و گفتنش سخت است. به‌طور خلاصه، طراحی بیشتر کسل‌کننده است تا تمیز و کلاسیک. آدیداس گفته خطوط روی پیراهن نمادی هستند از «مه معروفی که در افق جایی که آسمان و دریا به هم می‌رسند دیده می‌شود». اما این خطوط بیشتر حواس پرتی می‌آورند و مرا مشتاق چیزی بسیار بیشتر نگه‌می‌دارند. البته رنگ آبی کلاسیک ژاپن حفظ شده که یک امتیاز مثبت است. شاید امیدی باشد برای یک طراحی بهتر در پیراهن دوم؟ اینطور فکر نمی‌کنید؟ بیایید امیدوار باشیم.

وسوسه داشتم پیراهنی را انتخاب کنم که رنگش را دوست دارم، اما این برخلاف هدف این مقاله فوق‌العاده جدی است. ما قرار نیست پیراهنی را انتخاب کنیم که شاید در تعطیلات تابستانی، یک جشنواره یا باشگاه ورزشی بپوشیم — نه، اصلا! پس پیراهن مورد علاقه من و بهترین بیان از میراث فوتبالی یک ملت و امیدهای آن برای آینده، پیراهن مکزیک است. و البته کاملاً اتفاقی، همان پیراهنی است که اگر قرار باشد در تعطیلات یا جشنواره‌ای بپوشم، انتخاب می‌کنم!

اگر بخواهم با همان رویکرد «عینی» مشخص کنم کدام پیراهن نتوانسته جوهره کشور مربوطه را بازتاب دهد، نمی‌توانم به‌سادگی پیراهن کاستاریکا را انتخاب کنم فقط چون به‌شدت بد است و مرا یاد پرده‌های مدرسه ابتدایی‌ام می‌اندازد! اگر طراحان تنها «برگ‌ها، توکان‌ها و لبخندهایی در آبی و قرمز و صورتی» برای کار داشتند، نتیجه همین می‌شد.

اما پیراهنی که می‌خواهم مستقیم به سطل زباله بیندازم، پیراهن ایتالیا است. نه، «سنت» این‌بار با «نوآوری» ملاقات نکردهظ؛ انگار چندین کامیون از روی این پیراهن رد شده‌اند، آبی آن بیش از حد روشن است، چهار ستاره سخت دیده می‌شود و سبز، سفید و قرمز پرچم کجاست؟ روی آستین؟ روی یقه؟ 

اگر از من بپرسید کدام پیراهن را همین حالا دوست دارم بخرم و بپوشم، پاسخ مکزیک است. من همیشه شیفته پیراهن‌های مکزیک بوده‌ام. این «ماشین سبز» با حاشیه‌های قرمز و سفید، تند و آتشین است؛ کاملاً مناسب میزبان جام جهانی. فلسفه «خوب به نظر بیا، خوب بازی کن» برای هر کس که آن را بپوشد کار خواهد کرد و نتیجه می‌دهد. بنابراین این پیراهن با فاصله اندک، انتخاب اول من است.

اما می‌خواهم به ولز اشاره ویژه‌ای داشته باشم. اژدهای ولزی در قرمزی می‌غرد که جسورانه و بی‌پروایانه است. نوار سبز و سفید اطراف میانه پیراهن که واژه «Cymru» (ولز) به‌صورت نقش‌ونگار ظریف در آن دیده می‌شود، انگار برای یک جام جهانی طراحی شده است. امید ولز حالا این است که سهمیه بگیرد — این پیراهن سزاوار حضور در جام جهانی است. 

و فقط یک نکته درباره آرژانتین؛ چطور می‌تواند پیشتاز باشد وقتی همیشه تقریباً یک شکل به نظر می‌رسد؟ البته تداوم مهم است و نمی‌گویم بد است. انگار متعلق به قاب یا پشت ویترین موزه است. همیشه خاص است، درست مثل لیونل مسی که احتمالاً آخرین باری است که این پیراهن را در جام جهانی می‌پوشد.

مثل همیشه، «برند جهانی با سه خط» بهترین را برای خودش نگه می‌دارد. تصمیم فدراسیون فوتبال آلمان برای سپردن طراحی پیراهن‌های تیم ملی به برند آمریکایی نایکی از سال ۲۰۲۷، در آلمان جنجال زیادی به پا کرد، اما هدیه خداحافظی آدیداس فوق‌العاده است. این پیراهن یادآور لباس معروف ایتالیا ۹۰ است، و شباهتی هم به پیراهن قهرمانی جام جهانی ۲۰۱۴ دارد. تیم یولیان ناگلزمان دوباره در ۲۰۲۶ ظاهر آبرومندانه‌ای خواهد داشت، آن هم با ترکیب درست شورت‌های مشکی و جوراب‌های سفید، پس از چند دوره که با یک‌دست سفید در زمین حاضر می‌شدند. پیراهن صورتی یورو ۲۰۲۴ سریع‌ترین پیراهن خارج از خانهِ فروش‌رفته در تاریخ تیم ملی بود و پیراهن خانگی جدید دارای نوار پایینی ویژه‌ای است که ۷۰ سال سنت و همکاری را جشن می‌گیرد.

شاید تنها ایراد، پهن‌تر بودن سه خط روی شانه‌ها باشد که از لباس‌های مخصوص دویدن آدیداس الهام گرفته شده — اما این ویژگی در تمام پیراهن‌های سال آینده دیده خواهد شد. با تمام این اوصاف برای یک دوره دیگر از آن لذت ببرید؛ آلمان پس از گذار به نایکی چنین خیره‌کننده به نظر نخواهد رسید.

انتخاب بین اسپانیا و ایتالیا سخت بود، اما در نهایت ایتالیا را انتخاب می‌کنم. چون اصلاً شبیه پیراهن آتزوری نیست. مدتی طول کشیده تا طرفداران به دیدن ایتالیا با پیراهن‌های آدیداس عادت کنند، بعد از ۲۰ سال همکاری با پوما شامل قهرمانی در جام جهانی ۲۰۰۶. دو نسخه قبلی بد نبودند، اما عالی هم نبودند.

اما پیراهن خانگی ۲۰۲۶ این تیم نه رنگ آبی درستی دارد، نه طرح مناسبی، و نشان جدید FIGC هم بیش از حد مدرن است. پیراهن ایتالیا باید کلاسیک باشد و توسط برندهای ایتالیایی ساخته شود: دیادورا، کاپا، یا انره. ایتالیا از سال ۲۰۰۲ و پیراهن‌های «کومبات» کاپا دیگر پیراهن واقعاً بزرگی نداشته، و با توجه به عملکرد این تیم در انتخابی‌ها، شاید اصلاً این پیراهن را در آمریکا، کانادا و مکزیک نبینیم!