در تاریخ ورزش، معمولاً پایتخت‌ها نقش مهمی در میزبانی رویدادهای بزرگ جهانی دارند. در مورد جام جهانی فوتبال نیز اکثر میزبان‌ها از پایتخت‌های خود برای برگزاری مسابقات استفاده کرده‌اند. اما در مسیر جام جهانی ۲۰۲۶، واشینگتن دی.سی. استثنا شد. واشینگتن دی.سی.، شهری که از نظر جمعیت، تاریخ فوتبال و امکانات گردشگری، گزینه‌ای طبیعی به‌نظر می‌رسید اما به دلایلی از فهرست میزبانان نهایی جام جهانی ۲۰۲۶حذف شد.

در یک بعدازظهر سپتامبر ۲۰۲۱، گروهی از مقامات فیفا و فوتبال آمریکا با اتوبوس از مرکز واشینگتن دی.سی. به ورزشگاهی که قرار بود میزبان بازی‌های جام جهانی باشد، حرکت کردند. در آن سفر، که در جریان بازدید از شهرهای احتمالی میزبان جام جهانی ۲۰۲۶ انجام شد، زنگ خطرها برای کاندیداتوری واشینگتن به صدا درآمد. یکی دوجین مقام از فیفا و فوتبال آمریکا از جلسات خود در واشینگتن به ورزشگاهی که آن زمان فدکس فیلد نام داشت در لندوور، مریلند رفتند. در طول این بازدید، مقامات به محل نامناسب ورزشگاه حساس شدند. یکی از آن‌ها با ناراحتی پرسید: «چطور هنوز نرسیده‌ایم؟» پس از بازدید از سوئیت‌ها، امکانات فناوری و دیگر تجهیزات ورزشگاه، مقامات به‌صورت خصوصی تردید کردند که آیا این ورزشگاه برای جام جهانی مناسب است یا خیر.

در طول ۹۶ سال تاریخ جام جهانی، میزبان‌ها تقریباً همیشه بازی‌ها را در پایتخت خود برگزار کرده‌اند. تنها دو استثناء وجود داشته: آلمان غربی در ۱۹۷۴ (بن) و ژاپن در ۲۰۰۲ (توکیو)، که بازی‌های آن‌ها کمتر از یک ساعت با خودرو فاصله داشتند. بنابراین، واشینگتن دی.سی. زمانی که آمریکا، کانادا و مکزیک برای میزبانی جام جهانی ۲۰۱۸ پیشنهاد میزبانی دادند، گزینه‌ای طبیعی به‌نظر می‌رسید.

این شهر در ابتدا یکی از پنج محل پیشنهادی برای نیمه‌نهایی بود، و سال‌ها بعد یکی از ۱۷ فینالیست برای میزبانی از ۷۸ بازی در خاک آمریکا شد. همچنین اوایل همان سال برای برگزاری قرعه‌کشی جام جهانی انتخاب شد. اما واشینگتن دی.سی. جزو ۱۱ منطقه مترویی انتخاب‌شده توسط فیفا در سال ۲۰۲۲ نبود. دلیل اصلی، به گفته منابع نزدیک به فرآیند انتخاب، وضعیت نامطلوب ورزشگاه فدکس فیلد (که اکنون با نام نورث‌وست استادیوم شناخته می‌شود) بود.

فدکس فیلد، خانه کهنه و فرسوده تیم فوتبال واشینگتن کامندرز، یکی از ورزشگاه‌های پیشنهادی بود که کمترین جذابیت را داشت و مالک آن نیز تمایلی به ارتقای زیرساخت‌ها نداشت. در طول سال‌ها، مشکلاتی مانند ترکیدگی لوله، سیلاب آب در سوئیت‌های لوکس و سقوط موانع وجود داشت که ایمنی و تجربه بی‌خطر هواداران را تهدید می‌کرد. علاوه بر این، مشکلات ترافیکی ناشی از موقعیت ورزشگاه در لندوور، حومه‌ای بی‌نام و نشان در واشینگتن، همچنان ادامه داشت.

واشینگتن و بالتیمور، که در ۴۰ مایلی شمال شرق شهر واشینگتن قرار دارد، تلاش کردند پیشنهاد مشترکی ارائه دهند: واشینگتن میزبان جشنواره‌های هواداران باشد و بالتیمور بازی‌ها را برگزار کند. این پیشنهاد علیرغم مشکلات اساسی، در آستانه انتخاب فیفا در ژوئن ۲۰۲۲ هنوز گزینه‌ای قوی به‌نظر می‌رسید. با این حال، به نظر می‌رسد این پیشنهاد به رقیب بوستونی با حمایت مالک تیم نیو انگلند پتریوتز، رابرت کرفت، باخت. کرفت سال‌ها از فوتبال حمایت کرده و روابط نزدیکی با رئیس فیفا، جیانی اینفانتینو، داشت.

فیفا هرگز دلیل کامل انتخاب خود را توضیح نداد. کولین اسمیت، رئیس وقت جام جهانی، در سال ۲۰۲۲ گفت: «این فرایند فوق‌العاده رقابتی بود» و اضافه کرد: «تصور جام جهانی در آمریکا بدون نقش مهم پایتخت دشوار است.» با این حال، سه سال و نیم بعد، هیچ برنامه رسمی برای جشنواره هواداران در واشینگتن اعلام نشد و دامنه رسمی شهر پیشنهادی برای میزبانی یعنی DC2026.org جای خود را به اطلاعات کلی جام جهانی داد.

با جمعیت بیش از ۶ میلیون نفر، حومه‌های ثروتمند و جوامع مهاجر غنی فرهنگی، منطقه واشینگتن انتخاب طبیعی برای جام جهانی بود. این منطقه همچنین ارتباط عمیقی با فوتبال دارد: میزبان بازی‌های جام جهانی ۱۹۹۴ و جام جهانی زنان ۱۹۹۹ و ۲۰۰۳، خانه باشگاه D.C. United و چندین تیم حرفه‌ای زنان، و صاحب رتبه‌ای بالا از لحاظ آمار بیندگان تلویزیونی مسابقات لیگ برتر انگلیس. با وجود تمام این مزایا، هیچ ورزشگاه موجود در واشینگتن، از جمله Audi Field و RFK Stadium، قادر به میزبانی بازی‌های جام جهانی نبود. تنها گزینه واقعی، فدکس فیلد بود که قدمت آن به دهه ۱۹۹۰ بازمی‌گشت و مشکلات متعددی داشت.

در آوریل ۲۰۲۲، با توجه به بازخورد فیفا، واشینگتن پیشنهاد خود را با بالتیمور ادغام کرد و عملاً فدکس فیلد را کنار گذاشت. ورزشگاه بالتیمور یعنی M&T Bank Stadium، که مقامات فیفا از آن بازدید کرده بودند، مورد توجه قرار گرفت و تجربه یک بازی دراماتیک در شب قبل از بازدید، برای آن‌ها «شبی جادویی» رقم زد. با این حال، این پیشنهاد مشترک به دلیل پیچیدگی‌های سیاسی و فاصله طولانی بین واشینگتن و بالتیمور، گزینه‌ای دشوار و غیر ایده‌آل بود.

بوستون، شهری کوچکتر در شمال شرق آمریکا، گزینه‌ای ناقص محسوب می‌شد، اما مالک تیم نیو انگلند پتریوتز، رابرت کرفت، یکی از با نفوذترین میلیاردرهای ورزش آمریکا بود و روابط قوی با فیفا داشت. ارتباطات خصوصی و مذاکرات پشت‌پرده به انتخاب بوستون و حذف واشینگتن-بالتیمور منجر شد. هنگامی که فیفا شهرهای میزبان را اعلام کرد، بسیاری از حاضران در واشینگتن شگفت‌زده شدند و تصور می‌کردند پیشنهاد مشترک با بالتیمور به پیروزی برسد.

واشینگتن دی.سی. با سابقه طولانی در فوتبال و امکانات بالقوه، به‌عنوان میزبان جام جهانی ۲۰۲۶ گزینه‌ای طبیعی بود. با این حال، ترکیبی از ورزشگاه ناکامل، مشکلات مالی و روابط پشت‌پرده باعث شد این شهر نقشی در مسابقات نداشته باشد و حتی جشنواره هواداران وعده داده شده نیز اجرا نشود.