بعد از اینکه تیم خسته مادریدی که با امید به ژابی آلونسو کم کم تلاش میکند روی پای خود بایستد جلوی پاریسی‌ها تحقیر شد، هواداران رئال روی سکوها نام کسی را صدا زدند که بارها برابر همین پاری‌سن ژرمن و دیگر غول‌های فوتبال اروپا مثل بایرن و بارسا سربلندشان کرده بود، کسی که با حضورش در زمین انگار همیشه امید تا آخرین لحظه زنده بود، انگار از قبل برای شادی پس از پیروزی به ورزشگاه می‌آمدند، کسی که وقتی بود پیروزی دیگر یک اتفاق نبود، یک عادت بود، کسی که برای مادریدی‌ها مانند شماره پیراهنش مقدس بود:

از سال ۲۰۱۹ که رونالدو از رئال جدا شد، مثل داستان‌های رومان‌های عاشقانه دو عاشق هر کدام به راه خود رفتند؛

رونالدو که عادت به پذیرش چالش های جدید دارد با انتخاب‌های جسورانه خود خون به دل طرفداران خود کرد گرچه در هر شرایطی، در هر کشور یا حتی قاره ای که رفت آقایی کرد و نشان داد به هر سرزمینی پا بگذارد باید تاج پادشاهی را تقدیمش کنند.

رئال مادرید به سبک قدیمی خود ادامه داد، خرید ستارگان و تلاش برای حفظ کهکشان در مادرید، مثل همیشه موفقیت‌های داخلی و اروپایی بزرگ هم به دست آورد، اما رئال هم دیگر رئال قبل نشد، تیمی متزلزل که دیگر به برگشت‌هایش اطمینانی نیست و گاهی انقد ناامید کننده که ممکن است یک فصل کامل طرفدارانش را از محافل فوتبالی دور کند از ترس طرفداران رقیب سنتی آبی و اناری.

در این حدود شش سال، همیشه زمزمه‌های بازگشت اسطوره  تکرار نشدنی به سانتیاگو برنابئو به گوش می‌رسید، همیشه هر دو طرف نیم نگاهی به یکدیگر داشتند که شاید هر کدام قدمی بردارد و این عشق قدیمی بازگشتی رویایی رقم بزند، اما دیگر تقریبا تمام هواداران فوتبال مطمئن هستند که دیدن کریستیانو در لباس سفید مادرید غیر ممکن است.

باخت رئال برابر پی‌اس‌جی بهانه ای شد تا طرفداران این تیم نشان دهند؛

عشق هرگز از بین نمی‌رود،

فداکاری هرگز نادیده گرفته نمی‌شود،

و زخم دوری همیشه در لحظات حساس سرباز خواهد کرد.