دیگر نیازی نیست ال.اس. لوری، نقاش بلندآوازه بریتانیایی باشید تا پرده‌ای از «مسخ‌شدگی تماشاگران» در راه ورزشگاه ترسیم کنید؛ همان صحنه‌ای که هواداران، همچون چوب‌کبریت‌های پراکنده و سرگردان، در سیل جمعیت حل می‌شوند.

امروز یک نوجوان هوادار استقلال یا پرسپولیس، با دسترسی به هوش مصنوعی، می‌تواند کاریکاتوری بسازد از درویش، نظری جویباری یا تاجرنیا؛ مردانی که با سبدی در دست، در بازار مکاره تابستانی فوتبال پرسه می‌زنند؛ سرگردان، آشفته و گونی‌ای از اسکناس بر دوش.

تصویری که در ذهن مردم از شما نقش بسته همین است: سرگشتگی. و هوش مصنوعی نیز مهر تأیید می‌زند و می‌گوید: درست می‌گویی؛ جستجو کردم، جز عطش خرید ستاره‌ها نشانی از ایده ندیدم. پس بزنیم به دل انیمیشن، تا او سرگردانی شما را هر طور که بخواهد به تصویر بکشد. و شما ناچارید بپذیرید؛ زیرا در این روایت، هوش مصنوعی نیز جز «پول‌پاشی» چیزی برای تعریف‌کردن پیدا نمی‌کند.

شاید بد نباشد یادی کنیم از کلام جاودانه بیل شنکلی: «در باشگاه فوتبال، تثلیثی مقدس وجود دارد: بازیکنان، مربی و هواداران. مدیران در این تثلیث جایی ندارند؛ آنها تنها برای امضای چک‌ها آمده‌اند.»

ردپای شما مدیران تنها در سطور خبرهاست؛ در تیترهای پرزرق و برق خریدها. در میان خبرها مدیر می‌شوید، در میان خبرها می‌درخشید و در همان خبرها نیز دفن می‌شوید.

همین نقل و انتقالات تابستانی را به یاد آورید: روزهایی که نظری جویباری و تاجرنیا طنین «حیا کن، رها کن» را شنیدند، اما با چند خریدِ پرهیجان، ناگاه سهمشان شعارهای شیرین و دلنشین شد. یا درویش که آغاز پرقدرتی داشت، اما پایان را در تاریکی و ناامیدی تجربه کرد، با آنکه دستش در ابتدا پرتر از همتایان استقلالی بود.

در نهایت، آنچه برای مدیران باقی می‌ماند تنها جنونِ خریدهای پرزرق و برق است؛ چرا که در غیاب اندیشه، در فقدان زیرساخت و آکادمی، معیار قضاوت چیزی جز تعداد صفرهای روی چک‌ها نمی‌شود. این تماشاگر نیست که چنین معیار پوچی را بنا کرده؛ این شمایید که راهی جز آن باقی نگذاشته‌اید.

آری، با ستاره‌ها می‌توان بازی‌ها را برد، اما قهرمانی تنها با «تیم» به دست می‌آید. از مدیران دل بکنید، اما از تیم نه.

فوتبال همیشه غافلگیرتان خواهد کرد؛ گاه حتی بی‌نیاز از ستاره‌های میلیاردی. فوتبال فراتر از هیاهوی بازار نقل و انتقالات است.