در ساعات پایانی پنجره نقل‌وانتقالاتی، چلسی بار دیگر نشان داد که می‌تواند از یک تابستان پرهزینه، سود قابل‌توجهی هم به دست بیاورد. آبی‌های لندن با فروش چند بازیکن غیرضروری و جوان، توانستند ۳۱۴ میلیون پوند درآمدزایی کنند؛ رقمی که برخلاف انتقادها درباره ولخرجی‌های تاد بولی و تیم مدیریتی‌اش، توازن مالی باشگاه را تا حد زیادی برقرار کرد.

بخش بزرگی از رسانه‌ها انتظار داشتند چلسی در این تابستان تنها بر خرید متمرکز شود و بار دیگر قوانین فیرپلی مالی را زیر پا بگذارد؛ اما مدیریت آمریکایی‌ها با مجموعه‌ای از انتقال‌های پر سر و صدا، نه‌تنها هزینه‌های خرید نزدیک به ۲۷۹ میلیون پوندی را جبران کردند، بلکه سودی چشمگیر هم به جیب زدند. فروش نونی مادوئکه به آرسنال با ۵۶ میلیون پوند، انتقال کریستوفر انکونکو به میلان با ۳۷ میلیون پوند و واگذاری پتروویچ دروازه‌بان دوم تیم به بورنموث با ۲۹ میلیون پوند تنها بخشی از این پروژه فروش بودند؛ معاملاتی که بسیاری از کارشناسان، آن را شاهکار مذاکره مدیران چلسی دانستند.

سوال اما این‌جاست که آیا فروش بازیکنان جوان و بعضاً بااستعداد، می‌تواند در بلندمدت به ضرر چلسی تمام شود یا نه؟ آبی‌ها در همین مدت نشان داده‌اند که با استفاده از قراردادهای بلندمدت برای تقسیم حقوق و انتقال بازیکنان به باشگاه خواهر خود یعنی استراسبورگ، راه‌هایی پیدا کرده‌اند تا فشار قوانین یوفا را کاهش دهند. این الگو البته منتقدان زیادی هم دارد؛ برخی می‌گویند چنین سیاستی تنها یک راه‌حل موقتی است و در آینده می‌تواند به کیفیت فنی تیم ضربه بزند.

با این حال، تردیدی وجود ندارد که چلسی در پایان چهارمین سال مالکیت مالکان آمریکایی، به‌خوبی توانسته تعادلی میان خریدهای سنگین و فروش‌های پرسود ایجاد کند. جذب بیش از ۵۰ بازیکن طی سه سال اخیر بدون ایجاد بحران مالی، و حالا ثبت درآمد ۳۱۴ میلیون پوندی در یک تابستان، نمونه‌ای روشن از مدیریتی است که می‌خواهد باشگاه را به عنوان الگویی تازه در بازار پرهیاهوی نقل‌وانتقالات معرفی کند.