روبن آموریم در پایان بازی مسئولیت این شکست یک‌طرفه را برعهده گرفت.

«اگر به گل‌ها نگاه کنید، می‌توانستیم از آن‌ها جلوگیری کنیم. این بزرگ‌ترین تفاوت بود. می‌توانیم بهتر عمل کنیم، به‌ ویژه روی صحنهٔ گل دوم. گل‌هایی خوردیم که قابل جلوگیری بودند. بزرگ‌ترین تفاوت این بود که وقتی در ضدحملات موقعیت داشتیم، گل نزدیم. در نیمهٔ دوم آن‌ها در انتقال به حمله بهتر بودند و ما در همان لحظه آسیب دیدیم. گل سوم به خاطر کمبود کیفیت در ارتباطات بود؛ کسی نمی‌دانست چه کسی باید سراغ توپ برود و بازیکن حریف آزاد بود که گل بزند. گل اول هم در حالی زده شد که بازیکن‌شان وسط چهار نفر از ما بود و می‌توانستیم در آن صحنه محکم‌تر کار کنیم.»

«در این‌گونه بازی‌ها مقابل تیم‌های بزرگ، جزئیات کوچک تفاوت را رقم می‌زنند. عملکرد ما خوب نبود، در بعضی لحظات آن‌ها بهتر از ما بودند و در نهایت حس خوبی به‌ جا نماند. ما برابر مربی‌ای بازی کردیم که ۷ بار لیگ برتر را برده است و ما در حال ساختن تیم هستیم و تلاش می‌کنیم با چنین تیم‌هایی رقابت کنیم. قصد ندارم از خودم دفاع کنم؛ همیشه همین سؤال‌ها مطرح می‌شود. باید بهتر شویم. هیچ بازیکنی را در تیم خودم ندیدم که کمتر از حداکثر توانش کار کند. بقیهٔ مسائل مربوط به من است. گاهی ناامید می‌شوم چون فکر می‌کنم می‌توانستیم بیشتر بدویم، اما امروز چنین حسی نداشتم. تقصیر من است، نه بازیکنان و مشکلی با این موضوع ندارم. می‌دانم برای هواداران سخت است، اما باز هم می‌گویم: نمی‌توانم هیچ بازیکنی را به‌ خاطر کمبود تلاش مقصر بدانم. چیزی که باید یاد بگیریم، باهوش‌تر بازی کردن است و این مسئولیت را متوجهٔ خودم می‌دانم.»

«من فلسفه خودم را تغییر نخواهم داد؛ تا زمانی که خودم بخواهم تغییری دهم، به شیوه‌ام ادامه خواهم داد.  پیام من به هواداران این است که هر کاری از دستم بربیاید، خواهم کرد. هر آن‌چه دارم، خواهم داد. بقیه تصمیمات با من نیست. تمام تلاشم را خواهم کرد. من بیشتر از آن‌ها رنج می‌برم.»