استیون جرارد که این روزها گزینه هدایت رنجرز اسکاتلند برای دومین بار شده، در گفتگو با پادکست هم‌تیمی سابقش ریو فردیناند، به شکلی جالب دلیل ناکامی تیم ملی انگلیس در مسابقات ملی آن روزها با وجود ترکیب پرستاره را فاش کرد.جرارد با ۱۱۴ بازی ملی در کارنامه‌اش بر این باور است که رقابت و دشمنی شدید میان بازیکنان لیورپول، منچستریونایتد و چلسی باعث تضعیف نسل طلایی فوتبال انگلیس در دههٔ ۲۰۰۰ شد؛ مسئله‌ای که به گفتهٔ او تا زمان خداحافظی‌اش از تیم ملی در سال ۲۰۱۴ ادامه داشت.

جرارد درباره شرایط اردویی تیم ملی انگلیس گفت: «از آن متنفر بودم. لذت نمی‌بردم. از اتاق‌ها بدم می‌آمد. اوایل دوران ملی‌ام روزهایی بود که واقعاً افسرده می‌شدم. مثلاً هفت ساعت در یک اتاق می‌ماندم و با خودم می‌گفتم: «خب، حالا چی؟» نه خبری از شبکه‌های اجتماعی بود، نه پخش کنندهٔ دیجیتال. فقط پنج کانال تلویزیون داشتیم. واقعاً احساس دل‌گرفتگی می‌کردم. از بازی‌ها لذت می‌بردم چون واقعاً مایه افتخار بود. از تمرینات هم خوشم می‌آمد، ولی این‌ها فقط نود دقیقه طول می‌کشید؛ اما بعد از آن، در لندن یا رومانی یا هر جای دیگر، تنها بودم. با خودم فکر می‌کردم تا وقت نیم‌ ساعتهٔ شام و سپس تا صبح فردا، باید در این اتاق بمانم. حس نمی‌کردم بخشی از تیم هستم. حس نمی‌کردم با دیگر بازیکنان انگلیس ارتباط دارم.»

«فکر می‌کنم ما همه بازندگانی خودشیفته بودیم. حالا تلویزیون را نگاه می‌کنم و (جیمی) کرگر را کنار پل اسکولز می‌بینم که طوری با هم بحث می‌کنند که انگار ۲۰ سال است بهترین دوستان یکدیگرند؛ یا رابطهٔ کرگر با گری نویل را می‌بینم، با خودم می‌گویم: «چرا آن زمان، وقتی در تیم ملی هم‌تیمی بودیم، نتوانستیم این‌طور با هم ارتباط بگیریم؟» دلیلش فرهنگ حاکم بر تیم ملی بود. همه درون اتاق‌های خودمان بودیم، نه صمیمیت داشتیم و نه اتحاد. ما هیچ‌وقت تبدیل به یک تیم واقعی و قدرتمند نشدیم. به نظر من ساوتگیت به خاطر ایجاد این ارتباط در تیم ملی انگلیس، کمتر از آنچه باید، تحسین شده است.»

جرارد درباره دلایل این اتحاد گمشده گفت:«کمی تلخی، کمی نفرت و کمی رقابت شخصی وجود داشت. حالا که از آن دوران گذشته‌ام و تجربهٔ مربیگری دارم، می‌فهمم چقدر کودکانه بود. ولی در عین حال، شاید کادر فنی باید بیشتر روی ما فشار می‌آورد و می‌گفت که باید این چیزها را فراموش کنید.