در نیمه نخست، ازبکستان با هدایت فابیو کاناوارو شروع بهتری داشت و روی اشتباه صالح حردانی به یک موقعیت مسلم گل رسید، اما واکنش تماشایی علیرضا بیرانوند مانع از باز شدن دروازه ایران شد. مهم‌ترین اتفاق این نیمه اما نه یک موقعیت گل، بلکه مصدومیت سعید عزت‌اللهی بود؛ هافبکی که در همان نیمه جای خود را به محمد قربانی داد. ایران در دقایق پایانی نیمه اول مالکیت بیشتری به‌دست آورد، اما این برتری زودگذر هم به خلق موقعیت جدی منجر نشد تا نیمه بدون گل به پایان برسد.

با شروع نیمه دوم، ایران با نظم بیشتری وارد زمین شد و ازبکستان برای شبیه‌سازی شرایط جام جهانی رویکردی تدافعی‌تر اتخاذ کرد. در چنین شرایطی بازی بدون موقعیت ادامه داشت تا اینکه در دقیقه ۶۹، هوشمندی علی علیپور ورق را برگرداند. علیپور با توپ‌ربایی روی پاس اشتباه مدافع ازبکستان، خوسانوف—مدافع منچسترسیتی—را مجبور به ارتکاب خطا کرد و این خطا با اخراج مستقیم مدافع ازبک‌ها همراه شد.

پس از ده‌نفره شدن ازبکستان، کنترل کامل بازی در اختیار ایران قرار گرفت. تعویض‌های امیر قلعه‌نویی نیز جریان مسابقه را تهاجمی‌تر کرد؛ حضور امید نورافکن، علیرضا کوشکی و محمدمهدی محبی تحرک تازه‌ای به حملات ایران داد و کوشکی چند بار با حرکات تکنیکی خود مدافعان حریف را آزمایش کرد، اما واکنش‌های خوب نعمتوف اجازه باز شدن دروازه ازبکستان را نداد. در نهایت، همانند فینال تورنمنت کافا، این دیدار نیز در ۹۰ دقیقه گلی نداشت و پنجمین تساوی دو تیم در شش رویارویی اخیر رقم خورد تا بار دیگر همه‌چیز به ضربات پنالتی سپرده شود.

در ضربات پنالتی سناریوی بازی با کیپ‌ورد با درخشش دوباره علیرضا بیرانوند در ضربات پنالتی تکرار شد؛ روی ضربه دوم ازبکستان، بیرانوند ضربه اسکندروف را گرفت تا ایران در شرایط بهتری قرار بگیرد اما محمدمهدی محبی هم پنالتی خود را از دست داد. روی پنالتی پنجم ایران، میلاد محمدی با یک ضربه ضعیف، فرصت گلزنی را از دست داد تا ازبکستان با به ثمر رساندن پنالتی پنجم، ۴-۳ به پیروزی برسد و به قهرمانی در تورنمنت العین دست پیدا کند.