وی افزود: حدود ۱۵ ورزشگاه در کشور ساخته شد که جانمایی اغلب آنها اشتباه بود؛ استادیوم‌هایی در مناطقی احداث شد که اساساً تیمی برای استفاده از آنها وجود نداشت. از سوی دیگر، باشگاه‌ها به دلیل گرفتار بودن در روزمرگی و نداشتن امنیت مدیریتی، به هیچ‌وجه به سمت سازندگی نمی‌روند و تنها به اداره شرایط فعلی خود فکر می‌کنند.

این مدیر فوتبالی در پاسخ به اینکه آیا موانع دولتی سد راه ساخت ورزشگاه توسط بخش خصوصی است، اظهار داشت: وزارت ورزش باید برای توسعه زیرساخت‌ها استراتژی مشخصی داشته باشد، اما در حال حاضر چنین برنامه‌ای وجود ندارد. شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی نیز هزاران پروژه نیمه‌تمام دارد که آنها را برای واگذاری به بخش خصوصی رها کرده، اما عملاً شرایط سرمایه‌گذاری فراهم نیست.

درودگر ادامه داد: امروز ورزش موضوع جذابی برای سرمایه‌گذاری نیست، چون صرفاً هزینه‌زاست و بازگشت سرمایه مشخصی ندارد. به همین دلیل هیچ انگیزه‌ای برای ورود سرمایه‌گذاران بخش خصوصی دیده نمی‌شود.

وی در تشریح راهکار رفع این موانع تصریح کرد: پیش‌نیاز ساخت ورزشگاه اختصاصی، تأمین درآمد واقعی باشگاه‌هاست؛ درآمدهایی مانند حق پخش تلویزیونی و تبلیغات. تا زمانی که این منابع در اختیار باشگاه‌ها قرار نگیرد، نباید انتظار داشت باشگاه‌های خصوصی به سراغ احداث استادیوم بروند.

مدیرعامل سابق باشگاه‌های نساجی، ملوان و تراکتور با اشاره به فاصله فوتبال ایران با استانداردهای روز دنیا گفت: وقتی بیش از ۶۰ درصد باشگاه‌های ما حتی آکادمی اصولی ندارند، چطور می‌توان انتظار داشت با ساخت ورزشگاه اختصاصی به سوددهی برسند؟ باشگاه‌ها نه برنامه توسعه زیرساخت دارند و نه منابع درآمدی پایدار.

درودگر در پایان خاطرنشان کرد: در بسیاری از باشگاه‌ها، تنها حمایت‌های مقطعی افراد ذی‌نفوذ جریان دارد و برنامه‌محوری جای خود را به سلیقه اشخاص داده است. به همین دلیل مدیران ترجیح می‌دهند با هزینه‌کرد برای جذب بازیکن، جایگاه خود را حفظ کنند و زیرساخت همچنان در اولویت آخر باقی می‌ماند.