ایتالیا در آستانه سومین فاجعه پیاپی؟
تیم ملی فوتبال ایتالیا در حالی به آستانه پلیآف رسیده که ترس از سومین ناکامی پیاپی در راهیابی به جام جهانی همچون سایهای سنگین بر فوتبال این کشور افتاده است.
به گزارش سایت رسمی فوتبال برتر؛ تیم ملی فوتبال ایتالیا در حالی به آستانه پلیآف رسیده که ترس از سومین ناکامی پیاپی در راهیابی به جام جهانی همچون سایهای سنگین بر فوتبال این کشور افتاده است.
به گزارش سایت رسمی فوتبال برتر ؛ تیم ملی فوتبال ایتالیا در فضایی سرشار از اضطراب به مسیر خود ادامه میدهد؛ ترسی که از احتمال از دست رفتن سومین حضور پیاپی در جام جهانی ریشه میگیرد. دو شکست سنگین برابر نروژ ـ ابتدا 3 بر صفر در دوره اسپالتی و سپس 4 بر یک با هدایت گتوزو ـ واقعیتی تلخ را آشکار کرد: اوضاع تیم ملی اسفبار است.
قرعهکشی پلیآف؛ امتیاز یا تهدید؟
آبیها در سید یک پلیآف قرار گرفتند؛ جایگاهی که باید در ظاهر مزیت باشد، اما تقابل احتمالی با سوئد یا مقدونیه شمالی ـ دو مانع بزرگ دو دوره اخیر ـ بار تازهای از نگرانی ایجاد کرده است. شکستهای تاریخی مقابل این دو تیم همچنان ذهن بازیکنان و افکار عمومی را درگیر کرده است.
راه دشوار تا فینال پلیآف
ایتالیا در سالهای اخیر حتی برابر ایرلند شمالی نیز متوقف شده و طبیعی است که این نتایج بر اضطراب بیفزاید. بدتر اینکه فینال احتمالی پلیآف، خارج از خانه و برابر بوسنی یا ولز خواهد بود؛ مسیری سنگین برای تیمی که چهار ستاره جهانی بر سینه دارد، اما سهمیه مستقیم جام جهانی را به دست نیاورده است.
بحث بر سر فرمت رقابتها؛ تحلیل یا بهانه؟
گتوزو با اشاره به عملکرد ضعیف تیمهای اروپایی در مسیر صعود، مدعی شد ساختار رقابتها باید اصلاح شود؛ سخنی که بیشتر شبیه توجیهی بیرونی بود تا نقدی فنی. ایتالیا با وجود داشتن 48 جایگاه ممکن در اروپا، نتوانست راه مستقیم را پیدا کند و این حقیقتی است که قابل انکار نیست.
همهچیز پس از شکست دوباره برابر نروژ فرو ریخت
در بازی اخیر، ایتالیا ابتدا خوب ظاهر شد و حتی به گل هم رسید، اما نیمه دوم به فروپاشی کامل انجامید. هواداران دریافتند که این تیم «به پلیآف صعود نکرده»، بلکه «به آن سقوط کرده» است؛ سقوطی که فشار را بر گتوزو و فدراسیون دوچندان کرد.
معمای بزرگ فدراسیون؛ گتوزو بماند یا برود؟
نتیجهگیریهای ضعیف، موج تازهای از انتقادات بهراه انداخته است. حتی عدهای از هواداران آرزو میکردند سنمارینو بهطور معجزهآسا حریف ایتالیا شود تا حداقل رسیدن به فینال پلیآف تضمین گردد. بحران مربی در فوتبال ایتالیا باعث شد انتصاب گتوزو ـ که پس از ناکامیهای اخیر گزینههای چندانی نداشت ـ هم نشانهای از همین کمبود باشد.
کونته؛ گزینهای که همه نگاهها را به خود جلب کرده
تنها نام جدی برای جانشینی گتوزو، آنتونیو کونته است. او در ناپولی دورهای پرتنش را پشت سر میگذارد و احتمال جداییاش افزایش یافته است. اگر آزاد شود، دعوت او به تیم ملی محتملترین تصمیم خواهد بود؛ تصمیمی بسیار منطقیتر از انتخاب گتوزو پس از اسپالتی. کونته سابقه ساختن یک تیم منسجم و جنگنده در مدت کوتاه را دارد؛ همان کاری که در یورو 2016 انجام داد.
ایتالیای امروز؛ نه ضعیف، نه در حد نسل طلایی
در ترکیب فعلی ایتالیا، خبری از ستونهای دفاعی نسل کیهلینی، بونوچی و بارزالی نیست، اما مجموعه تیم نیز متوسط به شمار نمیرود. استعدادهای قابلتوجهی در خط میانی و حمله وجود دارد. مسئله اصلی، هدایت و ثبات است؛ چیزی که اسپالتی موفق به تثبیتش نشد و گتوزو هم هرگز آن را ارائه نکرد. کونته اما دقیقاً در همین حوزه تخصص دارد.
همه چیز در حد فرضیه
با وجود تمام گمانهزنیها، کونته هنوز سرمربی ناپولی است و فدراسیون نیز بهطور رسمی تصمیمی نگرفته. آینده نیمکت تیم ملی همچنان در هالهای از ابهام قرار دارد، اما چیزی که روشن است این است که ایتالیا بیش از هر زمان دیگری به راهحلی فوری، معتبر و قاطع نیاز دارد.
دیدگاههای ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط فوتبال برتر در وب منتشر خواهد شد