اختصاصی/ گاهی لازم است تا برای رهایی از بار تنش‌ها، اشک‌هایتان را رها کنید؛ اشک‌های کریس در بازی پرتغال – اسلوونی و مهار پنالتی‌اش توسط اوبلاک، سوژه‌ای است که روانشناسان به تحلیل آن پرداخته‌اند.

به گزارش سایت رسمی فوتبال برتر؛ درجریان دیدار دو تیم پرتغال و اسلوونی در مرحله یک هشتم پایانی یورو ۲۰۲۴، یک ضربه پنالتی نصیب سلسائو شد؛ کریستیانو رونالدو با اعتماد به نفس کامل پشت توپ قرار گرفت ولی یان اوبلاک ضربه پنالتی او را مهار کرد تا با تساوی دو تیم در ۱۲۰ دقیقه، در نهایت کار به ضربات پنالتی کشیده شود.

بعد از از دست رفتن این ضربه پنالتی بود که رونالدو زیر گریه زد و تا دقایقی اشک از چشمان این اسطوره پرتغالی جاری بود. حالا این سؤال مطرح است که آیا چنین گریه‌هایی در میانه یک مسابقه فوتبال خوب است یا بد؟ آیا نشانه ضعف است یا قدرت؟

آنچه مسلم است این است که کریس همیشه می‌خواهد گلزنی کند و اگر به خواسته‌اش نرسد، بنای ذهنی‌اش ویران می‌شود. دیدار مقابل اسلوونی هم برای او دیداری مملو از احساسات بود و یکی از سرنوشت‌سازترین لحظات بازی، زمانی بود که اوبلاک پنالتی رونالدو در وقت‌های اضافه را مهار کرد.

ماریا کابررا، روانشناس ورزشی، در اینباره توضیح می‌دهد که گریه کردن در وسط بازی حس رهایی و آزادی است؛ یک احساس طبیعی مثل سایر احساسات که فشار و تنش انباشته شده را آزاد کرده و فرد را از استرس و ناامیدی رها می‌کند. طبق تحقیقات علمی این ابراز احساسات می‌تواند به فرد کمک کند و به بهبودی ورزشکار در آن شرایط و آماده شدن برای چالش‌های دقایق بعدی کمک خواهد کرد.

ابراز احساسات در زمین چمن

چالش بعدی برای رونالدو، قرار گرفتن پشت ضربه پنالتی تیمش در پایان ۱۲۰ دقیقه تلاش و ضربات پنالتی بود. بعد از آنکه اوبلاک در جریان بازی، پنالتی کریس را مهار کرده بود، ستاره پرتغالی یک بار دیگر باید مقابل او پنالتی می‌زد. در کمال تعجب رونالدو پشت اولین ضربه پنالتی تیمش ایستاد و این بار موفق ظاهر شد و بلافاصله بعد از گل شدن ضربه پنالتی‌اش از هواداران پرتغال عذرخواهی کرد.

خوزه کارلوس خائنس، استاد روانشناسی فعالیت بدنی و ورزش دانشگاه پابلو دو اولاویده به یاد دارد که کریستیانو رونالدو، همیشه احساساتش را کاملاً ابراز می‌کند و در این بازی و در جریان پنالتی از دست رفته، از اینکه نتوانسته بود تا گره بازی را باز کرده و تیمش را به موفقیت برساند احساس ناامیدی می‌کرد؛ به علاوه باید این را درنظر داشت که این احتمالاً می‌توانست پایان کار او و تیمش در یورو باشد.

گریه کردن رهایی‌بخش است، این یک احساس طبیعی مانند هر احساس دیگری است و تحقیقات حکایت از آن دارد که که ابراز احساسات می‌تواند به ورزشکار کمک کند تا از شرایط سخت رها شده و خودش را برای مأموریت بعدی‌اش در میدان مسابقه آماده کند. این بدان معناست که اینکه یک ورزشکار آسیب پذیر به نظر برسد، در حقیقت نشانه قدرت اوست.

از نظر کابررا، اینکه این تورنمنت، احتمالاً آخرین حضور رونالدو در رقابت‌های یورو خواهد بود، تأثیر عاطفی زیادی روی کریستیانو دارد و همین میزان فشار و البته انگیزه او برای آنکه یک اثر ماندگار در این تورنمنت از خود به جای بگذارد را بیشتر می‌کند. ایده خائنس هم در اینباره این است: «از اینکه یک ورزشکار احساسات خود را ابراز کند، حمایت می‌کنم. این خیلی خوب است. خوشم آمد که رونالدو از صمیم قلب دیگو کاستا را در آغوش کشید. این به نحوی بود که انگار او را نجات داده است.»

آیا این ضعف است؟

ورزشکاری مثل کریستیانو رونالدو، فقط یک ورزشکار صرف نیست، او بخشی از صنعتی است که در آن اهداف در هم آمیخته است. کریس همیشه یکی از بهترین‌های جهان است و کاپیتان تیمش است و نرسیدن او به اهدافش یا حفظ نکردن شهرتش برای او و هوادارانش، شکستی شخصی و ناامیدی بزرگی به شمار می‌رود.

خائنس به این نکته اشاره کرده که: «پنالتی‌ها، به ویژه در مسابقات مهم، لحظات پر فشاری هستند که شکست در آن لحظات ناامید کننده و دلسرد کننده خواهد بود.گریه کردن، جدای از ناامیدی، جنبه انسانی را به نمایش می‌گذارد؛ اگرچه که خیلی از افراد آن را منفی می‌دانند ولی دلیلی وجود ندارد که آن را به عنوان نقطه ضعف بدانیم، بلکه بیشتر از سر عصبانیت و ناامیدی است.»

خائنس با اشاره به جنبه علمی این اشک‌ها گفت: «ورزشکاران گریه می‌کنند. وقتی رونالدو شروع به گریه کرد، جنبه انسانی جالبی را به نمایش گذاشت و گرچه خیلی‌ها این را منفی می‌دانند ولی نباید از آن به عنوان یک نقطه ضعف یاد شود. هنگام گریه کردن، آدرنالین ترشح می‌شود. اضطراب یک بحث است و کنترل سطح فعالیت آن و انرژی درونش بحثی دیگر. ورزشکاران گریه می‌کنند و باید پذیرفت که حتی فوتبالیست‌های بزرگ هم شکست می‌خورند.»

کابررا هم در این باره گفت: «ورزشکاری که خودش را آسیب پذیر نشان می‌دهد، قدرت بالایی دارد؛ پیوندهای بیشتری را با هواداران و هم تیمی‌هایش ایجاد می‌کند و نشان می‌دهد که او هم مانند سایر افراد، ممکن است شکست بخورد واحساساتی شود. این دقیقاً همان چیزی است که اتفاق افتاده؛ رونالدو در آن لحظه غرق شد و بلافاصله خودش را برای زدن پنالتی دیگری آماده کرد.»

خائنس اطمینان دارد که هر فوتبالیست دیگری جای رونالدو بود، در بازی با اسلوونی، برای دومین بار پشت ضربه پنالتی نمی‌ایستاد؛ اما رونالدو حس رقابتی تمام نشدنی‌ای دارد. سرمربی پرتغال نیز زیرک بود و او را در زمین نگاه داشت تا پنالتی اول تیمش را بزند. چون اگر او با ذهنیت ناکام ماندن در ضربه پنالتی‌اش کارش را به پایان می‌برد، اوضاع بدتر می‌شد.

خود کریستیانو هم در پایان بازی به این نکته اشاره کرد که با احساسی تلخ و شیرین این بازی را به پایان برد. از نظر کابررا، رونالدو «فوتبالیستی است که به خاطر روحیه رقابتی و جاه طلبی‌اش شناخته می‌شود و هر شکستی روی عزت نفس و انگیزه‌اش تأثیر می‌گذارد.»

حالا کیلیان امباپه در دور یک چهارم نهایی انتظار کریستیانو رونالدو را می‌کشد و روزی مملو از احساسات در انتظار کریس و یارانش است.